کوروش به سیستانیان لقب سخت کوش داد

 

کوروش تنها به مردم سیستان لقب یاری دهندگاه(اورگاتا -Orgata) داده است و برای کشورگشایی از این جنگاوران استفاده می کرده



در دوران هخامنشیان سی قوم مختلف تحت لوای این امپراتوری بودند.که یکی از این اقوام سیستانیان بوده اند


ایالت سیستان (زرنگ)

یکی از ایالت های دوران هخامنشیان زرنگ بوده که (سیستان- غرب کرمان - شرق افغانستان - شمال خراسان ) قلرو آن بوده و به آن منطقه سیستان می گفتند و به یونانی :Drangiana نام این ایالت بوده


ایالت میکیا (جنوب و جنوب غربی سیستان )

در ایالت مکران هم سیستانیان زندگی میکردند(که بعد ها دیگر اقوام به آن مهاجرت کردند ) نام این ایالت به یونانی : Mykia


سیستان به دو ایالت مرکزی (زرنگ) و ایالت دیگر (میکیا) در دوران هخامنشیان تقسیم شده بوده

ایالت مرکزی سیستان به پایتختی فرادا (phrada)

ایالت دیگر سیستان به پایتختی پورا (pura )

که دارای سه ساتراپی کوچک :

1-مکا (mykia)

2-اوریتان ها (Oritans)

3-آریاسپ ها (Ariaspae)


سیستان در عهد محل نشو و نمای قهرمانانی است که طرفدار سلاطین کیان و یکی از عوامل مهم جلوس آنها به تخت سلطنت بوده‌اند.

[۲]
  فردوسی که تاریخ ایران را به سه دوره اساطیری، پهلوی و تاریخی تقسیم می‌کند، خاستگاه وقوع بسیاری از وقایع تاریخی ایران را سیستان معرفی می‌کند


، گرشاسب، از پادشاهان پیشدادی پس از بنای سیستان مدت‌ها در این منطقه با مرکزیت زرنگ حکمرانی کرد


شاه داریوش به سیستانیان لقب اورگاتا (یاری کننده) داده است (در جنگ با نیرو های سرکش در پاکستان کنونی )


بنا به گفته هرودوت :سیستانی‌ها در لشکرکشی خشایارشاه بر ضد یونان شرکت داشتند

فرماندهان نظامی(سیستانی) در مناطقی از هند و چین به نبرد پرداخته بودند و نهصد سال در آن مناطق پادشاهی کردند


همچنین آمده است که زال در عهد گشتاسب، اسفندیار را به سیستان فرستاد و این یل نامی وارد سیستان شد.


منابع :

۱. ↑ یغمایی، اقبال، بلوچستان و سیستان، ص۹۱، تهران، وزارت فرهنگ و هنر، ۱۳۵۵.
۲. ↑ مشکور، محمدجواد، جغرافیای تاریخی ایران باستان، ص۶۴۷، تهران، دنیای کتاب، ۱۳۷۱.
۳. ↑ دبیرسیاقی، محمد، برگردان روایت گونه شاهنامه فردوسی به نثر، تهران، قطره، ۱۳۸۰.
۴. ↑ ابن خردادبه، عبیدالله بن عبدالله، المسالک و الممالک، ص۳۹، ترجمه حسین قره چانلو، تهران، ۱۳۷۰.
۵. ↑ مؤلف ناشناس، تاریخ سیستان، ص۵۱_ ۵۲، به تصحیح محمد تقی بهار (ملک الشعرا)، تهران، معین، ۱۳۸۱.
۶. ↑ ملک شاه، حسین بن ملک، احیاء الملوک، ص۳۹، به اهتمام منوچهر ستوده، تهران، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، ۱۳۴۴.
۷. ↑ ملک شاه، حسین بن ملک، احیاء الملوک، ص۴۵.
۸. ↑ مؤلف ناشناس، تاریخ سیستان، ص۷۴_ ۷۵.
۹. ↑ ملک شاه، حسین بن ملک، احیاء الملوک، ص۴۶_ ۴۷.
۱۰. ↑ مشکور، محمدجواد، جغرافیای تاریخی ایران باستان، ص۶۴۸.
۱۱. ↑ مشکور، محمدجواد، جغرافیای تاریخی ایران باستان، ص۶۴۹.
۱۲. ↑ یغمایی، اقبال، بلوچستان و سیستان، ص۹۰.
۱۳. ↑ ملک شاه، حسین بن ملک، احیاء الملوک، ص۲۴-۲۶.
۱۴. ↑ مؤلف ناشناس، تاریخ سیستان، ص۵۳_ ۵۴.
۱۵. ↑ یغمایی، اقبال، بلوچستان و سیستان، ص۹۱.
۱۶. ↑ مشکور، محمدجواد، جغرافیای تاریخی ایران باستان، ص۶۵۰.
۱۷. ↑ مشکور، محمدجواد، جغرافیای تاریخی ایران باستان، ص۶۴۹.
۱۸. ↑ یغمایی، اقبال، بلوچستان و سیستان، ص۹۰.
۱۹. ↑ جمعی از نویسندگان، تاریخ ایران باستان، ج۱، ص۱۱۵، تهران، سمت، ۱۳۷۷.
۲۰. ↑ یغمایی، اقبال، بلوچستان و سیستان، ص۹۱.
۲۱. ↑ مشکور، محمدجواد، جغرافیای تاریخی ایران باستان، ص۶۴۷.
۲۲. ↑ مشکور، محمدجواد، جغرافیای تاریخی ایران باستان، ص۶۴۷.
۲۳. ↑ مشکور، محمدجواد، جغرافیای تاریخی ایران باستان، ص۶۴۸.
۲۴. ↑ مؤلف ناشناس، تاریخ سیستان، ص۵۶.
۲۵. ↑ یغمایی، اقبال، بلوچستان و سیستان، ص۹۱.
۲۶. ↑ مشکور، محمدجواد، جغرافیای تاریخی ایران باستان، ص۶۵۰.
۲۷. ↑ یغمایی، اقبال، بلوچستان و سیستان، ص۹۱.
۲۸. ↑ مؤلف ناشناس، تاریخ سیستان، ص۵۴.
۲۹. ↑ نفیسی، سعید، تاریخ اجتماعی ایران در دوران پیش از تاریخ و آغاز تاریخ، ص۱۵۱_ ۲۵۰، به اهتمام عبدالکریم جربزه دار، تهران، اساطیر، ۱۳۸۴.
۳۰. ↑ دبیرسیاقی، محمد، برگردان روایت گونه شاهنامه فردوسی به نثر.
۳۱. ↑ بلاذری، احمد بن یحیی، فتوح البلدان، ص۷۴، ترجمه محمد توکل، تهران، نقره، ۱۳۳۷