بیش از سه هزار سال است که آسیاب ها در ایران زمین، به ویژه در ناحیه سیستان ساخته و استفاده شده‌است.
اختراع آسیای بادی در ناحیه سیستان ایران، نوعی از انطباق با شرایط ویژه مناطقی است که منابع آب کافی نداشته‌اند ولی در عوض بادخیز بوده‌اند. در مقابل، در مناطقی که دارای آب فراوان‌اند و می‌توان در آن‌جا انرژی موجود در آب را به کار گرفت
رافی‌دان مشهور (مرگ ۶۸۲ هجری/۱۲۸۳ میلادی) در شرح خود دربارهٔ سیستان می‌نویسد: «در آن‌جا هرگز باد آرام نمی‌گیرد و با توجه به آن، آسیاهایی ساخته شده‌است که تمام خرد کردن ذرت با آن چرخ‌هاانجام می‌گیرد. آن‌جا سرزمین گرمی است و چرخ‌هایی که با باد کار می‌کنند» در کتاب تاریخ سیستان آمده‌است: «اما آنچه که در ذات سیستان موجود است که در سایر شهرها نیست… دیگر آسیا چرخ کنند تا باد بچرخاند و آرد کند و دیگر شهرها مقدر باید یا به دست آسیا کنند و هم از این چرخ‌ها ساخته‌اند تا آب کشد از چاه به باغ‌ها و به زمین که از آن کشت کنند چه اگر آب تنگ باشد همچنین بسیار منفعیت از باد گیرند» کانون جهانی فرهیختگان سیستانی در سال ۱۳۹۰ و همچنین در سال۱۳۹۱ چندین مرتبه با نامه نگاری و همچنین نشر در نیمروزانلاین دات ای ار به شهرداری وشورای شهر زابل ومیراث فرهنگی سیستان پیشنهاد دادند تا در یکی از میادین زابل ویا یکی از شهرهای سیستان یک آس باد یا همان آسیاب بادی ایجاد شود تا ضمن جلب توجه به عنوان خاستگاه آس باد زمینه جذب توریست نیز فراهم آیدبنیاد نیمروز با مکاتبات وپیگیریهای مدیران خود تا حصول نتیجه موضوع را پیگیری خواهد نمود درحال حاضر در چندین روستا و منطقه از سیستان کماکان آثار و بقایای بادی یافت می‌شوند که عمرشان به چندین قرن می‌رسد. محبی به نقل از پاره‌ای از جهان‌گردان می‌نویسد در زابل (سیستان) آسیای بادی از کار افتاده وجود دارد، تمام این آسیاها در منطقه‌ای بین ایران و افغانستان جمع شده‌اند. در واقع علت این که تمام این آسیاها در این منطقه ساخته شده‌اند، وجود یک گذرگاه بادخیز است که از شمال به جنوب و به عرض تقریبی صد کیلومتر از این نقطه می‌گذرد. در تابستان باد «صد و بیست روزه» از شمال، یعنی استپ‌های قزل قوم (ترکمنستان) به جنوب (سیستان) می‌وزد
